Հանրային կարծիք գոյություն չունի
Պիեռ Բուրդիեն, իրականում իր մտքերը և կարծիքը արտահայտում էր շատ հետաքրքիր ձևով: Իմ կարծիքով նա իր խոսքում ամեն ինչ չէր ասում շատ պարզ ձևով, այլ իր մտքերը այնպես էր արտահայտում, բերելով բազմաթիվ օրինակների վրա, որ ցանկացած ընթերցողի մտածելու տեղիք էր տալիս: Պիեռ Բուրդին ասում էր, որ բոլորն իրավունք ունեն հայտնելու իրենց կարծիքը: Նա նաև ասում էր, որ հասարակական կարծիքի ուսումնասիրության ժամանակ ներկայացնում են տեխնիկական բնույթի կշտամբանքներ, օրինակ հարցականի տակ են դնում ընտանիքի ներկայանալիությունը: Բուրդիեն նաև ասում էր, որ հասարակական կարծիք ուսումնասիրողները շատ հաճախ մարդկանց տալիս են խորամանկ հարցեր ելնելով քաղաքական շահերից:
Կան բազմաթիվ սկզբունքներ, որոնցով կարելի է ձևավորել պատասխաններ: Քաղաքական կոմպետենտությունը լայնորեն տարածված չէ, այն փոփոխվում է, ինչպես կրթական նոր մակարդակը: Քաղաքական հարցին համապատասխան կերպով պատասխանելու առաջին պայմանն է ի վիճակի լինել այն ձևակերպել որպես քաղաքական հարց:
Ըստ հեղինակի հանրային կարծիք գոյություն չունի: Նա մի կողմից նշում էր, որ կան հստակորեն ձևակերպված, մոբիլիզացված կարծիքներ և ճնշող խմբեր իսկ մյուս կողմից հակվածություններ, որոնք ըստ սահմանման կարծիքներ չեն:
Իմ կարծիքով հեղինակն իր հոդվածում ուզում էր ասել այն, որ հասարակական կարծիք ուսումնասիրողները շատ անգամներ խնդիրը հարմարեցնում են իրենց իսկ շահերին:
Իմ կարծիքով նույնպես գոյություն չունի հասարակական կարծիք: Յուրաքանչյուր անհարտ պետք է ունենա իր անձնական կարծիքը, քանի որ հասարակության մեջ ապրում են տարբեր մտածմունքի տեր մարդիկ, ուստի մարդկանց կարծիքները կարող են չհամնկնել և պատճառ հանդիսանան շատ տարաձայնությունների:
Disneyworld company
80-ականների սկզբին, երբ լոթարինգյան մետաղագործությունը հայտնվեց ճգնաժամի մեջ, պետական իշխանությունը
մտադրվեց հարթել այդ անկումը` ստեղծելով եվրոպական զվարճանքների «խելամիտ թեմայով զբոսայգի, որը նոր շունչ կհաղորդեր տարածաշրջանին: Սակայն երբ զբոսայգին տարբեր պատճառներով ստիպված եղավ փակել իր դռները այցելուների առջև, նախկին «Շտրումֆլանդ»-մետաղագործները կրկին դարձան գործազուրկ:
Սակայն Դիսնեյլենդը լրիվ այլ մասշտաբի նախաձեռնություն էր: Դրա մասին գաղափար կազմելու համար պետք է հասկանալ, որ Դիսնեյլենդը «անսահմանափակ» է: Դիսնեյի նախաձեռնությունը երևակայականից էլ հեռու է գնում: Դիսնեյը, որպես վիրտուալ իրականության նախաձեռնողը, այսօր ողջ իրական աշխարհը գրավելու ճանապարհին է: Նա իրականությունը ներկայացնում էր որպես զվարճանքների այգի:
Աշխարհի նոր կարգը դիսնեյական է: Բայց Դիսնեյը միայնակ չէ նման տեսակ գրավիչ մարդակերության մեջ: Դիսնեյից շատ ջանք չի պահանջում իրականությունը վեր հանել այնպիսին, ինչպիսին որ կա:
Դիսնեյը շահում է մեկ այլ կողմից նույնպես: Չբավարարվելով ջնջել իրականը՝ առանց խորության ստեղծելով մի վիրտուալ
եռաչափ պատկեր, այն ջնջում է նաև ժամանակը՝ միևնույն ճամփորդության ընթացքում սինխրոնացնելով բոլոր դարաշրջանները, միևնույն սցենարում համադրելով բոլոր մշակույթները:
Դիսնեյն իրականացնում է այս անժամանակյա ուտոպիան միանգամից մի քանի էկրանի վրա ներկայացնելով անցած կամ գալիք բոլոր դեպքերը, խառնելով հաջորդականությունները:
Բայց իմ կարծիքով Ժան Բոդիարը չափազանց շատ է խորացել այս թեմայի մեջ, քանի որ Դիսնեյլենդը ինձ համար շատ զվարշճալի վայր է, որտեղ երեխաները շատ են ուրախանում, ինչու ոչ նաև ծնողները, իրենց երեխաների հետ այցելելով այդ այգի որոշ ժամանակ վերադառնում են իրենց մանկություն: